Walc wiedeński - co to za taniec?

Taniec, który jest jednym z najczęściej wybieranych na pierwszy taniec weselny? Tym razem nie będzie to walc angielski, a wiedeński, w którym liczy się współpraca i synchronizacja. Równomierne ruchy, wyczucie rytmu i precyzyjne wykonanie kroków pozwalają osiągnąć efekt lekkości, który jest kwintesencją tego tańca. Każdy detal, od stawiania stóp po pracę ramion, jest istotny, aby uchwycić piękno i doskonałość walca wiedeńskiego.

Czym jest walc wiedeński?

Walc wiedeński to jeden z najbardziej widowiskowych, klasycznych tańców towarzyskich, który urzeka swoją lekkością, dynamiką i harmonią ruchów. Jako szybsza odmiana walca, wyróżnia się tempem wynoszącym około 60 taktów na minutę, co w metrum 3/4 oznacza aż 180 uderzeń na minutę. Ta intensywność nadaje tańcowi charakterystyczny, wirowy rytm, w którym partnerzy krążą po parkiecie w nieustannej rotacji, tworząc wrażenie płynności i nieprzerwanego ruchu.

Walc wiedeński jest częścią światowego programu tanecznego i jednym z pięciu tańców standardowych wykonywanych na turniejach tańca towarzyskiego. Jego miejsce w zawodach tanecznych wymaga od tancerzy perfekcyjnego opanowania techniki, jak również wyrażenia emocji i energii. Na zawodach ocenia się zarówno precyzję techniczną, jak i artystyczną interpretację muzyki, która w przypadku walca wiedeńskiego często pochodzi z repertuaru muzyki klasycznej.

Dziś walc wiedeński jest symbolem tradycji, elegancji i ponadczasowego piękna. Tańczy się go podczas uroczystych balów i wydarzeń – dobrym przykładem są słynne wiedeńskie bale. Każdy, kto obserwuje ten taniec, może dostrzec w nim połączenie historii i sztuki.

Historia tańca wiedeńskiego

Historia walca wiedeńskiego jest nierozerwalnie związana z kongresem wiedeńskim w 1815 roku, gdzie po raz pierwszy został zaprezentowany jako taniec salonowy. Jego debiut wywołał jednak kontrowersje. W tamtych czasach publiczne obejmowanie się w tańcu było uznawane za niemoralne, co skłoniło niektóre damy do opuszczenia sal balowych w geście protestu. Krytycy podkreślali także ryzyko zdrowotne wynikające z ciągłego wirowania, sugerując, że może ono powodować zawroty głowy, a nawet prowadzić do śmierci.

Mimo początkowych oporów walc wiedeński szybko zdobywał popularność, stając się do połowy XIX wieku obowiązkowym elementem balów dworskich w większości krajów Europy, z wyjątkiem Anglii i Szwajcarii, które przez dłuższy czas wzbraniały się przed przyjęciem tego tańca. Kluczową rolę w popularyzacji walca odegrała muzyka tworzona przez wybitnych kompozytorów, takich jak Johann Strauss. Jego dzieła, m.in. „Nad pięknym modrym Dunajem” czy „Walc cesarski”, stały się ikonami tego tańca, nadając mu elegancję i wirtuozerię. W późniejszym okresie kompozytorzy, tacy jak Piotr Czajkowski, wzbogacili repertuar walca utworami, które na stałe wpisały się w muzyczne dziedzictwo, np. „Walc kwiatów” z baletu „Dziadek do orzechów”.

Czym cechuje się walc wiedeński?

Tempo walca wiedeńskiego to właśnie to, co od razu rzuca się w oczy. Jednak nie tylko ono wyróżnia ten taniec klasyczny. Jego charakter opiera się na pięciu podstawowych figurach: kroku zmiennym, obrocie w prawo, obrocie w lewo oraz fleckerlach wykonywanych w obu kierunkach. Wszystkie figury wykonywane są w sposób płynny, bez zauważalnych zatrzymań, co tworzy efekt nieprzerwanego ruchu. Największym wyzwaniem jest uzyskanie tego płynnego przejścia między figurami, które sprawia, że taniec wygląda lekko i harmonijnie.

Walc wiedeński jest tańczony płasko, co w technice tanecznej określa się jako „no foot rise”. Kroki są stawiane na pięcie lub przodostopiu, bez unoszenia na palcach. Pionowy ruch tancerzy wynika nie z unoszenia stóp, ale z pochylenia ciała, długości kroku oraz subtelnego ugięcia kolan. Dzięki temu taniec wydaje się naturalny, a jednocześnie pełen gracji.

Choć walc wiedeński czasem ustępuje miejsca walcowi angielskiemu na turniejach w Anglii i Stanach Zjednoczonych, jego prostota w podstawowych krokach czyni go idealnym wyborem dla początkujących tancerzy. Pozwala on szybko opanować podstawy tańca towarzyskiego, a jednocześnie uczy synchronizacji, rytmu i harmonii w ruchach. To taniec, który, mimo swej prostoty, zachwyca i pozostaje jednym z najbardziej eleganckich stylów na parkiecie.

Kroki walca wiedeńskiego

Znasz już charakterystykę walca wiedeńskiego. Warto jednak wrócić do korków, bo to one grają pierwsze skrzypce – choć teoretycznie proste, wymagają dużej precyzji i płynności, aby uzyskać charakterystyczny efekt „sunięcia” po parkiecie. Największym wyzwaniem nie jest opanowanie samych kroków, ale osiągnięcie harmonii w ruchach, która sprawia, że taniec wygląda lekko i elegancko. Partnerzy muszą rytmicznie unosić się i opadać, bez jakichkolwiek podskoków, zachowując płynność i grację. To właśnie ten efekt sprawia, że walc wiedeński zachwyca swoją subtelnością i wdziękiem.

Podstawowe kroki w walcu wiedeńskim nie są skomplikowane. Kroki stawiane do przodu zaczynają się od pięty, kroki do tyłu – od palców, a boczne stawiane są na całej podeszwie. Przy każdym kroku wykonywany jest lekki obrót w lewo lub w prawo, co wymaga od tancerzy umiejętnego balansowania ciężarem ciała. Rytm kroków powinien być miarowy, mocny i wyraźny.

Układ dłoni i ramion jest także istotny dla poprawnej techniki. Partnerka kładzie jedną dłoń na ramieniu partnera, który obejmuje ją ręką na wysokości łopatki. Druga para dłoni jest złączona i utrzymywana na wysokości głowy partnerki. Taka pozycja zapewnia bliski kontakt między tancerzami, co pozwala na synchronizację ruchów i płynne przejścia między figurami.