Według danych międzynarodowych Polska od lat ma jeden z najniższych wskaźników liczby lekarzy na 1 tys. ludności w Europie. W 2019 r. liczba lekarzy pracujących w Polsce wynosiła 3,4 na 1 tys. mieszkańców. Co więcej, rozmieszczenie geograficzne pracowników zawodów medycznych jest mocno zróżnicowane regionalnie. Różnice pomiędzy województwem z największą i najmniejszą liczbą pracowników medycznych są bardzo duże – 2,3 razy więcej lekarzy przypada na mieszkańca w województwie mazowieckim niż lubuskim, 1,9 razy więcej lekarzy dentystów pracuje w województwie mazowieckim niż kujawsko-pomorskim, 1,7 razy więcej pielęgniarek oraz 2,3 razy więcej położnych w województwie mazowieckim niż lubuskim oraz 1,8 razy więcej fizjoterapeutów w województwie świętokrzyskim niż lubuskim.
Od wstąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do UE w 2004 r. rozpoczęła się wzmożona migracja zarobkowa. Każdego roku wydaje się kilkaset zaświadczeń potwierdzających posiadanie specjalizacji, które są niezbędne przy ubieganiu się o rejestrację lub uprawnienia do wykonywania zawodu w innych państwach członkowskich UE. Znacząca część kadry medycznej nie podejmuje pracy w polskim systemie ochrony zdrowia, a część pracuje poza podmiotami wykonującymi działalność leczniczą. Obserwuje się zjawiska migracyjne oraz spadek motywacji do pracy w podmiotach wykonujących działalność leczniczą w Polsce.
Niedobór kadr w systemie ochrony zdrowia wynika m.in. z przechodzenia na emeryturę oraz niedostatecznego przyrostu liczby nowych osób wchodzących do zawodu w stosunku do potrzeb. Część położnych, pielęgniarek oraz fizjoterapeutów nie podejmuje pracy w ramach systemu opieki zdrowotnej. Istnieje duże ryzyko spadku liczby pielęgniarek, położnych oraz lekarzy specjalistów w wielu dziedzinach ze względu na starzenie się kadry medycznej i brak wystarczającej liczby osób na szkoleniach specjalizacyjnych. Problem wymienialności pokoleniowej w szczególności może dotknąć dziedzin, takich jak: choroby wewnętrzne, pediatria, chirurgia ogólna, choroby płuc, położnictwo i ginekologia, otorynolaryngologia.
Dziś największe zapotrzebowanie na nowych lekarzy specjalistów dotyczy następujących dziedzin: choroby wewnętrzne, medycyna rodzinna, psychiatria, medycyna pracy, geriatria, medycyna ratunkowa. Dla poprawy wydajności pracy istotny jest rozwój innych zawodów związanych z ochroną zdrowia (np. opiekunów medycznych, asystentów medycznych), a także kadry administracyjnej, którą w realizacji działań będą wspierać zawody medyczne i inne zawody związane z ochroną zdrowia. Wskazana jest też profesjonalizacja kadry zarządzającej podmiotów leczniczych np. poprzez nałożenie obowiązku udziału w szkoleniach, studiach podyplomowych.
